Grafik roman edebiyatı mı yoksa çizgi roman mı olduğuna dair ilginç bir tartışmaya tanık oldum. Amerika’daki araştırma şirketi bu konu hakkında evet ve hayır olarak birçok ekstrem görüşe sahip. Bu aslında siyah veya beyazdan ziyade çok daha derin bir konuya giren tartışmaya yol açıyor. Çizgi romanların gelenekçi görüşü iyi ve kötünün, kahramanların ve zalimlerin; doğru ve yanlışın arasında doğal bir mücadele olduğu yönünde. Düşünme metodolojisi grinin daha derin bir tonunu ortaya çıkardı. Çizgi romanların filme uyarlanmasıyla Batman ve Superman’in birbirine kenetlendiğine tanık olacağız. İkisi de geçmişlerinde kendi iç şeytanlarıyla savaştı ama iyiliği temsil ediyorlar. Peki neden birbirlerine karşı savaşsınlar? Çizgi romanlar bizi yeni bir düşünce ve öğrenme yoluna götürüyor. Bir zamanlar okullarda kabul edilmeyen hikaye anlatımının formu şimdi edebiyatın bir parçası haline geldi.
Çizgi romanlar öğrencilere edebiyatı nasıl öğretebiliyor?
Çizgi Romanlar/ mizah dergileri günün genci (Y kuşağı) tarafından anlaşılıyor ve ilgi çekiyor.
Bizim gerçek hayattaki korkularımızı ve mücadelelerimizi kahramanlarla ve onların aştığı şeylerle bağlantı kurarak aşmamızı sağlıyorlar.
Savaşa karşı bir sadakat hissi var. Kahramanlar ve zalimlerin birbiriyle olan mücadelesinin etkisini derinleştiren bir geçmişleri var.
Bugünün toplumunda yanlışın ve doğrunun açık tanımları yok. Her gün fakirlik, popülizm, işsizlik, zihinsel rahatsızlık, sosyal yabancılaşma, ilişki engelleri ve çok daha fazlasıyla mücadele ediyoruz.
Çizgi romanlar düz bir çizgide ilerlemiyor. Karakterlerin yaşamlarında saklanan sır ve gerçekleri ortaya çıkarmak için resimlere, diyaloglara ve hikayeye yakından bakmalıyız. Hikayelerde gerçek bir zorluk var.
Böylece birçoğu dünyadan kaçış için harika. Bu önemli soru olsa da olmasa da. Bizim neden bu geçici kaçışa ihtiyacımız var. Eğer bu doğru olmasaydı Marvel filmleri her Avengers filminde 1.3 milyar dolar gelir elde ediyor olmazdı.
Akademi dünyasında her zaman Shakespeare, Steinbeck, Hemingway ve F. Scott Fitzgerald’a ihtiyaç duyacağız. Ama aynı zamanda yaratıcılık, endişe, sıkıntı, ve hissizlikle süslenmiş jenerasyona da ihtiyacımız var.
Şimdi bunun sizin kariyerinize olan uyumunuzla ne ilgisi var?
İlgisi olmasa bu yazının hiçbir değeri olmazdı. Değişim kaçınılmaz. Profesyonel kariyerimde internetin doğumuna, başvuru takip sistemlerine, otomasyona, sosyal ağlara, video mülakatlarına ve veri grafiklerine şahit oldum. Ama şimdi bütün oyun alanı değişti.
İşe alım alanındaki ilk stajım:
Dinlemek ve aramak için bütün iş ilanlarını bir kasede kaydettim.
Bütün özgeçmişler bir dolapta tutuluyordu.
Bütün başvuranların lobide basit bir matematik ve İngilizce testine tabii olması gerekiyordu.
Büyük değişiklikler. Profesyoneller olarak bu değişikliği benimsememiz gerek. Demiyorum ki bütün eski profesyoneller klasik müziği bırakıp bir Instagram hesabı açmalı. Ya da demiyorum ki HTML kodlamayı öğrenin. Diyorum ki öğrenmeye olan açlığınızı hiç kaybetmeyin. İşverenler becerilerinizi geliştirmeniz için birçok dahili ve harici kaynak sunuyor.
Aslında ben yeterli kaynağım olmadığında HTML web sayfası düzenlemeyi öğrenmeye zorlandım ve hepsini YouTube videolarından öğrendim.
Kariyer yaşamımızda değişime nasıl uyum sağlayabiliriz?
Nerede olduğunuza ve nereye gittiğinize bakın. Uzun dönemli kariyer tutkunuz nedir? Nerede olmak istediğinize dair yeterli becerilere sahip misiniz, değilseniz oraya gitmek için ne yapmalısınız?
Eylem planınız nedir? Amaçlarınıza ulaşmak istediğinize dair bir plan yarattınız mı? Plan?
Herhangi bir kişisel sınırlama ile yola çıkmayın. Eğer bir beceriyi öğrenemeyeceğinizi hissediyorsanız öğrenemezsiniz. Bu kadar basit.
Her bir dönüm noktasında kendinizi ödüllendirin.
İşte bu kadar. Zihninizi genişletmeyi hiçbir zaman durdurmayın. Bu başarının basit bir kuralı. Süpermen ve Batman’e günün dersi için teşekkür ederiz.
